Poród Mariny przebiegł „lekko” i przypadł na dzień nieznacznie przed terminem. Dzieci urodziły się zdrowe i jak na bliźniaki z dobrą wagą. Tatuś był „w siódmym niebie”. Od razu zażyczył sobie ujrzeć przyszłych dziedziców. Chłopiec zdawał się być piskliwym, acz temperamentnym dzieciaczkiem, z wyglądu bardziej przypominał Marinę; za to dziewczynka była niezwykle podobna do Janusza, podobna do tego stopnia, że gdy spojrzał na nią w jego oku mimowolnie zakręciła się łezka szczęścia.

Z przypływu wielkiej radości „młody” tatuś gotów był na wszystko. Jak tylko „nowa mama” obudziła się, zasypał jej posłanie miękkimi, kolorowymi pluszakami. Chciał różami, ale nie pozwolono. Wcześniej – szczęśliwy ojciec obdarował bukietami kwiatów cały personel szpitala. Teraz – klęknąwszy na jednym kolanie przed łóżkiem małżonki całując jej obie ręce powtarzał:

– Powiedz, czego chcesz? Spełnię dla ciebie wszystko, każde, absolutnie każde życzenie, każdy kaprys… – powtarzał, jak w amoku.

– Jaśku, niczego nie potrzebuję. Powiedz tylko, że mnie kochasz…

– I Love you Rina. Jestem z tobą szczęśliwy. Ty mnie uszczęśliwiłaś, jak żadna wcześniej kobieta. Wreszcie zostałem ojcem. W końcu mam prawdziwą rodzinę! – ze wzruszeniem szeptał.

– Jaśku, przerób naszą sypialnię tak, aby mogła służyć i mi, i naszym dzieciom. Nie chcę się z nimi przenosić do innego pokoju.

– Wszystko będzie, jak sobie zażyczysz. Marinko. Dopilnuję! Chcesz? – obsypię cie brylantami. Chcesz? – podaruję ci sieć butików…

– Jaśku, naprawdę niczego mi nie trzeba. – na próżno próbowała przerwać jego egzaltacje, – Mam wszystko, mam… troskliwego i kochającego męża.

– Zatrudnię najlepszych dizajnerów, za kilka dni wszystko będzie na tip-top. Obiecuję! W jakim tonie kolorów ma być pokój?

– Drogi mój… – gdy nieco ochłonął odezwała się, – Wybierz wedle uznania i swego dobrego smaku. Najważniejsze, żeby był wygodny.

– Więc dużo światła, złote odcienie…

– …Proszę pana, już pora. – Cicho odezwała się stojaca nieopodal pielęgniarka. – Mama jest zmęczona. Powinna odpocząć.

– Już, już! Już wychodzę! – odezwał się do niej ze zrozumieniem i z przeprosinami. I ponownie odwróciwszy się w stronę żony, całując ją w policzek ‘młody’ tatuś, ojciec rodziny dodał: – Kochanie, do jutra!…

Wyszedłszy z pokoju jeszcze nie ochłonąwszy ze wzruszenia wyjął telefon i zadzwonił do Niny:

– Nineczko!  Wszystko w porządku, „mam” czuje się dobrze, dzieci zdrowe…

– Gratuluję! – cicho odpowiedziała pasierbica.  – Bardzo się cieszę, – I rozłączyła się…

Babicki nie zdążył nawet zastanowić się nad przyczyną tak krótkiej rozmowy, gdy z jego komórki zabrzmiała aria z Czarodziejskiego Fletu Mozarta (indywidualny dzwonek przypisany do połączeń od Cateriny)

– Januszu, dziękuję za SMS. Jak żoncia? – spytała bez specjalnej emocji w głosie.

– Kasieńko, jestem taki szczęśliwy… Marinka – a ona… wszystko w porządku. Dziatki – cudowne, kochane… Skąd drynkasz? Z Bawarii? A córunka jak jaka perełka… – nieco chaotycznie dzielił się swymi wrażeniami szczęśliwy tatuś.

– Gratuluję. Właśnie przyleciałam do Pragi.

– O?! A co się stało? Miałaś dopiero pojutrze – w końcu opanował się.

– Mój Babicki… Przyjedź po mnie. Czekam… – Stanowczo, acz nadal bez emocji dorzuciła. – I zabierz mnie, tam gdzie zawsze…

– Kasiu?!

– Tak! W ten dzień chcę uszczknąć twego szczęścia. Zgodnie z przyrzeczoną obietnicą…

*

Cztery dni później nieustająco szczęśliwy tata (choć od przyjazdu Cateriny dużo mocniej stąpający po ziemi), zabrał z prywatnej klinki żonę z oseskami a następnie pod eskortą karetki z prywatnego pogotowia przywiózł ich swoim bordowym Jeepem do domu. Poddał się prośbie Mariny i ich dotąd wspólna sypialnia została przekształcona na całodobowe pomieszczenie dla mamy i noworodków. Marina nie zachciała zaadoptować sąsiedniego pomieszczenia na pokój dla dzieci. „Kiedy troszkę podrosną, za jakiś roczek, to owszem, będzie można ich przeprowadzić do oddzielnego pokoju, ale póki co, niech będą tu razem ze mną”. Nowe meble, miękki perski dywan, duże owalne lustra i dwa niewielkie kryształowe żyrandole przydawały pomieszczeniu miły relaksujący nastrój. Marina nie zawiodła się, bardzo była zadowolona ze smaku i z zaordynowanej przez męża aranżacji.

Pierwszą noc po przybyciu do rodzinnej rezydencji Janusz przesiedział obok łóżeczek dziecięcych i trzymał Marinę za rękę. Nie chciał oddalić się od nich i przez cały czas patrzył i uśmiechał się do do swych malutkich dzieci.

– Mężu, jakie imiona obmyśliłeś dla naszych nieboraczków? – Zapytała rano Marina, ze zdziwieniem widząc siedzącego obok Janusza.

– Dla chłopczyka – Aleksander… zwycięzca. Dla dziewczynki, – i przez chwilę się wahał, ale w końcu oznajmił: – Nie! najlepiej wymyśl sama.

– Alekssander?!… W sumie brzmi ładnie. – ucieszyła się Marina.

„Może jeszcze ładniej zabrzmiałoby, gdyby mógł to być mały Tomuś, taki słodki Tomcio-paluch… Hmm… Thomasek… – pomyślała i głęboko westchnęła, – Dobrze, że przynajmniej nie chce, aby córeczka miała na imię Caterinka” – i uśmiechnęła się tryumfująco.

– Może, Asia? – w końcu zaproponowała, i najwyraźniej sama nie za bardzo była przekonana do swego wyboru, bo zanim zdążył wyrazić opinię zawołała: – Albo nie! Montserrat! A teraz, gdy jest jeszcze taka malutka, to będzie po prostu Monia! – Na cześć hiszpańskiej „Czarnej Madonny”. Tak! Jaśku, dajmy naszej córuńce na imię Montserrat!

– Montserrat? – z zaskoczeniem przyjął do wiadomości Janusz. – Montserrat… – I zastanowił się krótki moment, – Faktycznie, piękne imię. Okay! Dobrze. Zgadzam się!

Janusz z podziwem spojrzał na żonę. „Jest mądrzejsza, niż dotąd przypuszczłem”. I myśląc tak postanowił częściej zgadzać się na jej kaprysy, szczególnie te zwiazanie z dziećmi. „W końcu jest kobietą, lepiej czuje i lepiej ode mnie zrozumie nasze maleńkie dziateczki. – Konstatował, – ma zresztą już cenne doświadczenie: odchowała córkę na samodzielna dziewczynę.” – utwierdził w przekonaniu samego siebie.

Nad czym zresztą miałby tu dalej deliberować? Musiał aż dożyc wieku, w którym włosy mężczyzny przybierają srebrzystego poblasku, by doznać ojcowskiego szczęścia. Bo że jest szczęśliwym ojcem, co do tego – nie ma wątpliwości. Nawet nigdy nie przypuszczałby wcześniej, jak bardzo szczęśliwym… Bez sprzeciwu przeniósł się w dalszej kolejności do „zimnego pokoju”, tego samego, który wcześniej przygotowywał dla Mariny. Ale każdą wolną chwilę, obiecał sobie, spędzać przy niej i przy dzieciaczkach. No chyba, żeby jednak gdzie indziej i nie tak od razu każdą chwilę… I poprawił machinalnie błękitny krawat, nie wiedzieć czemu nagle uwierający go w szyję. Ileż to już czasu minęło, jak na pamiątkę paryskich nocy otrzymał go od Cateriny?…

*

– No, proszę państwa! Prawdziwy mężczyzna: krzyczy i żąda swego! – trzymając dziecko na rękach, całując w czapeczkę radował się szczęśliwy ojciec, wczesnym rankiem.

Zajrzał do swych dzieci przed opuszczeniem domu i wziął na ręce rozrabiającego chłopczyka.

– Marinko, czego on chce?

– Pewnie ma zmoczoną  pieluchę…Spróbuj zmienić lub zawołaj Oksanę. Oksana jest w kuchni.

– W kuchni? A co ona tam robi i co z Matyldą?

– Zadzwoniła godzinę temu… powiedziała, że trochę źle się czuje i grypa ją bierze. Pozwoliłam jej nie przychodzić, bo jeszcze zarazki przyniosłaby do domu. Dlatego Matylda ma dzisiaj wolne i w konsekwencji nie ma tu Oksany – jest w kuchni , przygotowuje nam śniadanie. – rozgadała się Marina karmiąc z butelki dziecko. – Weź ode mnie Monię, a ja teraz zajmę się Aleksem.

–  Moja najukochańsza księżniczka – Monia, moja taka dumna i rezolutna dziewusia – zachwycał się wzruszony tata całując córeczkę w czoło.

– Nie spóźnisz się na rozmowy?

– Nie, nie spóźnię. Redakcja nie zając, nie ucieknie. Niech się Caterina trochę samodzielnie nagimnastykuje z tymi czeskimi dziennikarzynami. Nie zostawię cię tu samej z dziećmi, przynajmniej póki Oksana nie wróci z kuchni.

– Jeszcze przed wyjściem powinieneś zjeść śniadanie. A ja nie mogę ci dziś, mężu, potowarzyszyć przy płatkach i kawie. Wybacz…

– No coś ty, kochanie? Ja wszystko rozumiem… dzieci podrosną, będzie łatwiej. Jeśli jest ci ciężko możemy zatrudnić jeszcze jedną nianię.

– Nie, nie… nie ma takiej potrzeby. Gdy jest Matylda jest dużo lżej.

– Przekąszę coś w biurze, nie martw się o mnie. Dbaj o siebie i dzieci.

 

Przez pierwsze trzy miesiące życia dzieci Babicki nie opuszczał domu na żadną choćby kilkudniową delegację. Caterina po kilkudniowym pobycie wróciła do Bawarii – do męża i ich synka. Dlatego absolutnie cały swój wolny czas mógł spędzać teraz z dzieciaczkami czym od codziennych obowiązków typu: spacer z wózkiem po parku – odciążył Marinę, ale także i służbę domową . Nauczył się nawet zmieniać pieluchy i karmienia z butelki. Na szczęście Marina prędko odzyskiwała siły. Szybko też wracała do swej codziennej kondycji i urody. Z dnia na dzień zmieniała się w nobliwą damę. A że dzieci chowały się spokojnie i nie kaprysiły, wiec mama z coraz większą ochotą i spokojem mogła wracać do pracy przy płótnach a Babicki skupić się nad nowym projeketem zaaranżowanym przez Caterinę, to jest cyklem eseji o inspirującym tytule „Tibi et igni”.

– Naszym pociechom stuknęły już trzy miesiące. Może nadszedł czas na rodzinny prazdniczek w gronie przyjaciół? Co o tym myślisz, kochanie, powinniśmy już? – zapytał małżonkę Babicki.

– Jeśli uważasz, że powinniśmy, to znaczy, że powinniśmy! Jak wielu chciałbyś zaprosić przyjaciół?

– Najlepiej wszystkich.

– Jaśku, rob co uważasz. Ja się na wszystko zgadzam. Nie zapomnij tylko o Nince i moich przyjaciółkach z Polski.

– Nie zapomnę. Przekaż mi tylko listę i namiary.

– A gdzie będzie przyjęcie, tu – u nas: w domu?

– W domu? Nie, wolałbym nie. Tu powinniśmy mieć zawsze oazę spokoju i ciszę, miejsce, no takie praktyczne, w którym będziemy mogli schować się i odpocząć po uroczystości.

– Jak zwykle masz rację, Jaśku… Ale Ninka…

– Co, Ninka?

– Czy będzie mogła zamieszkać u nas… wcześniej już z nią rozmawiałam i wyprzedzająco bardzo mnie o to prosiła.

– Jaki problem? Oczywiście, przecież to twoja córka… A co do przyjęcia: wynajmę najlepszą restaurację w mieście i zaproszę najlepszych artystów. Wcześniej zarezerwuje dla ciebie całe studio piękności, to – jak tam sie ono nazywa, no to, do którego tak bardzo lubiłaś chodzić…

– „Sonja”

– Taak! albo najlepiej sprowadzę stamtąd do nas samego mistrza. Musisz, honey, i będziesz na przyjęciu najpiękniejsza damą!

– A co z pozostałą kreacją? Suknia, kapelusz, szpilki, rękawiczki… Od roku nic nowego nie kupowałam…

– O nic nie musisz się martwić. Zaraz wykonam telefon do mojego znajomego paryskiego krawca i jak sądzę, w przyszłym tygodniu przyjedzie po miarę. A co do szpilek i rękawiczek – Caterina pomoże ci wybrać najbardziej szykowne, najmodniejsze. Przecież wiesz, ze obuwie to jej pasja.

– Dobrze, Jaśku. Zrobię tak jak chcesz. A w jakim kolorze będzie moja kreacja?

– Gdy nadejdzie pora – sama zobaczysz… – zagadkowo uśmiechnął się Janusz.

 

Książę z bajki – lista rozdziałów