O bajkach

Przypowieść dziewiętnasta

 

Wzajemne opowiadanie sobie bajek: oto, czym zajmujemy się przez całe życie. (Najbardziej utalentowani przechytrzają samych siebie: opowiadają bajki o sobie.)

O czym są nasze bajki?

O wieczności. O szczęściu. O tym, że każdemu będzie dobrze. O wierności. O dalekich krajach. O innych krajach, w których nas nie ma, a w których kiedyś będziemy. O miłości. O tym, że trzeba coś zmienić. O przemianie ukochanej osoby. O świetlanej przyszłości. O nieśmiertelności. O właściwościach słomianego ognia. O tym, że porzucić używki można, gdy tylko się zachce. O pozaziemskiej inteligencji. O uczciwych politykach. O tym, ze swój los można wyszukać w Internecie, lecz przyjaciół w nim znaleźć się nie da. O tym, że HIV to nie u nas. O tym, że można się obejść bez kogokolwiek. O władzy. O tym, że na naszej ulicy będzie festyn. O tym, że niedowiarków ośmieszono. O tym, że do egzaminu można przygotować się w jedną noc (dalej idzie bajka o niefarcie i koźle ofiarnym). O przemowie pod pełnię księżyca. O tym, ze róże długo się trzymają w aspirynie. O tym, że każda kobieta – trzpiotka, mężczyzna – kozak. O sprawiedliwym odwecie. O nieuchronnej zemście. O tym, że nieładnych kobiet nie ma. O jego nieobecności. O życiu pozagrobowym.  I o tym, jakoby dusza się nie starzeje.  O tym, że coś ważnego się stanie, ale nie z nami. O Bogu, wreszcie. I o tym, że i jego nie ma.

O tym, wreszcie, że jesteśmy zbyt dorośli, aby wierzyć w bajki…choć, przecie, niezmiennie lubimy doświadczać je w swoim życiu, a naszym bliźnim deklamować ich morały.

powrót do Przypowieści