Wiersze w prozie

Do…

Ty i ja nie spotkamy się!

I nigdy Ci nie powiem na innej planecie: Oto ja: Cześć!

Ale pewnego dnia

Mój proch –

przekształcony w cząsteczkę kosmicznego pyłu –

upadnie na TWOJĄ daleką ZIEMIĘ…

Gdzie nie będziesz już kwiatkiem…

i nie obłokiem…

A nawet – nie poranną rosą,

A czymś…

*

I czy wtedy – sama będąc uśpionym wulkanem – rozpoznasz mnie?…

w pełzającym u twego podnóża krabie?

============================================

 

Gdy odchodzi miłość

Cicho zamknęły się za tobą drzwi… Opuściła mnie połowa duszy, druga – umarła. Jesienne żółte liście zawirowały po pokoju i z miękkim szelestem zaczęły spadać na podłogę. Ściany natychmiast pokryły się szronem. Wyraźnie zrozumiałem, że ciepło nigdy więcej tu nie wróci… Nikt już i nigdy nie będzie w stanie mnie ogrzać…

Zamarłem, powoli zamieniając się w przezroczystą lodową figurę. Nawiewający zza okna, przenikliwy wiatr powalił mnie, a upadłszy rozbiłem się na tysiące małych fragmentów… Świat wokół postrzępił się i pomarszczył, jak spalony papier. Za tobą cicho zamknęły się drzwi… Odeszłaś na zawsze.

============================================

 

Nocny pałac

Gdy przybędziesz do mego nocnego pałacu niedopisane sny pierzchną, jak spłoszone ptaki nad ranem. Uśpiony oddech miasta ukoi cichym szeptem niekończące się powitanie nas – dryfujących żeglarzy w oceanie losu.

Gdy przybędziesz do mego nocnego pałacu będę marzył ucząc się całej ciebie na pamięć. Wypiszę ci na dłoniach pocałunkami strofy prawdziwe o miłości, wierności, przeznaczeniu.

Gdy przeczytasz je – w kołysce swych piersi skryjesz, jak dobrą modlitwę i wiarę. Dodam drew do wychłodzonego kominka a w utulonych sercach roztańczy się i znów rozśpiewa ogień.

Przybądź, proszę, czekam…

===============================================