Maria Oliveira da Castro stała wyzywająco przed lustrem w swym lizbońskim apartamencie i spoglądała na siebie krytycznie. Miała zły nastrój. „Ja – taka młoda, piękna, mądra, bogata… Muszę w końcu podjąć jakieś postanowienie… Mogę go rzucić? – Mogę! Mogę jeszcze raz
wyjść za mąż? – Mogę! Mogę go zabić? – Mogę!! Ale ja nie chcę!! Bo go bardzo kocham!… Już nie wiem, co czynić, a nikt mi nie doradzi…”
Problem Marii Oliveiry polegał na tym, że jej mąż – José Manuel nieustannie ją zdradzał. To znaczy, tak w ogóle: kochał Marię Oliveirę, bardzo kochał, zarzucał ją prezentami, a nawet nie wyobrażał sobie swego życia bez Marii Oliveiry, ale cóż… biedaczek nie potrafił dochować żonie wierności. Stale dawał słowo, że już nigdy–nigdy więcej, że na żadną nie spojrzy, ale, niestety, nadal patrzył i nie tylko patrzył…
„O! wydaje mi się, że wymyśliłam, co trzeba zrobić z moim José Manuelem. Spowoduję, że dostanie amnezji.”
Jako pomyślała tak i uczyniła. Skonsultowała się z kim trzeba i przystąpiła do urzeczywistniania zamysłu.
Plan się powiódł. José Manuel nic nie pamięta. Ani swego imienia, ani kim jest.
To, że nic nie pamięta i nawet swojej żony nie pamięta – to akurat dla niej, Marii Oliveiry – żadna sprawa. „Nie pamięta? – to wkrótce zapamięta na powrót!”
Kupiła przeto nowy dom w Nazaré, zmieniła całkowicie otoczenie i przyjaciół. Mężowi wmówiła, że uczestniczył w straszliwym wypadku, ale cudem przeżył.
I Maria Oliveira była szczęśliwa. Oto José Manuel znów należał do niej i tylko do niej. A ona znów otoczyła go miłością, czułością, opieką, jak za najlepszych czasów. I José Manuel, co nietrudno zrozumieć, ponownie zakochał się po uszy w swej Marii Oliveira. Nic z jego otoczenia nie przypominało mu o przeszłości. I Maria Oliveira, znów szczęśliwa, stale powtarzała mu o swej do niego miłości.
Ale pewnego dnia zdarzyło się coś niesamowitego. José Manuel kochając swoją żonę, troszcząc się o nią, zasypując podarkami – wznowił swe poprzednie życie… z czystym kontem.
***
Jaki morał bajeczki? – Spytacie.
Przecie to proste:
Chłop to chłop. I amnezja go nie odmieni.